قضاوت در بارۀ مقام انبیای الهی و برتر ‌شمردن یکی بر دیگری فی‌الحقیقه قبول این خیال واهی است که خداوند، آن ذات مطلق ازلی، تابع ارجحیّت‌های بلهوسانۀ بشری است. حضرت بهاءالله صریحاً می‌فرماید: "باری معلوم و محقّق آن جناب بوده که جمیع انبیا هیاکل امر الله هستند که در قمایص مختلفه ظاهر شدند و اگر به نظر لطیف ملاحظه فرمایی همه را در یک رضوان ساکن بینی و در یک هوا طایر و بر یک بساط جالس و بر یک کلام ناطق و بر یک امر آمر."[11] هم‌چنین تصوّر اینکه حقیقت این هیاکل فرید می‌تواند و یا باید در فرضیّه‌های ناشی از تجارب عالم مادّی محدود شود به همان اندازه جسورانه است. حضرت بهاءالله می‌فرماید منظور از "معرفت‌ الله" در حقیقت معرفت مظاهر مقدّسه است که اراده و صفات خداوند را متجلّی می‌نمایند و در این مقام است که روح انسانی با خالقی که در غیر این ‌صورت از حیطۀ درک و بیان خارج است ارتباط نزدیک پیدا می‌کند. اینست فرمودۀ حضرت بهاءالله در بارۀ مقام مظاهر ظهور الهی: "اشهد انّ بجمالک ظهر جمال المعبود و بوجهک لاح وجه المقصود.*"[12]