دست‌آورد مزبور شایان توجّه و دقّت است.

هیچ ‌یک از توجیهات مرسوم مانند دسترسی به ثروت، حمایت گروه‌های ذی‌نفع و قدرت‌مند سیاسی، توسّل به جادو، یا برنامه‌های خشنِ تحمیل دین به زور از طریق ایجاد ترس از غضب الهی، نقشی در این موفّقیّت نداشته است.

پیروان دیانت بهائی به یک حسّ هویّت به منزلۀ اعضای یک نژاد واحد بشری دست یافته‌اند، هویّتی که هدف زندگی آنان را شکل می‌دهد، ولی مسلّماً گویای برتری اخلاقی ذاتی آنان نیست. "یا اهل بها عدم وجود رقیب فضلی است از برای شما." [57]

هر ناظر منصفی ناگزیر است که حدّ اقلّ این احتمال را بپذیرد که این پدیده ممکن است نشانۀ عملیّات قوای نافذۀ دیگری باشد که ماهیّتی کاملاً متفاوت با عوامل شناخته ‌شده دارند، قوایی که می‌توانند به درستی فقط به عنوان تأثیرات روحانی توصیف گردند و قادرند که از مردمانی عادی با پیشینه‌های متفاوت، شاه‌کارهای خارق‌العاده‌ای از فداکاری و تفاهم به منصّۀ ظهور رسانند.